Goed volk


Hoe gaat het met...

Ga naar boven knop

Sandra Aalbregt, 
verzorgende bij 
De Beukenhof 
‘Ik werk al 31 jaar bij tante, zo naar mijn zin heb ik het. Toen we eerder dit jaar onze deuren moesten sluiten, vond ik dat erg sneu voor onze bewoners. Desondanks probeerden we het gezellig te maken. Gelukkig zijn er bij ons tot nu toe maar twee bewoners ziek geworden. Zij zijn er allebei weer bovenop gekomen. We hebben geluk, want hier in Putte loopt het aantal besmettingen toch flink op de afgelopen tijd. Voor 2021 hoop ik dat we allemaal gezond weer verder kunnen. En dat we weer kunnen knuffelen, warme zorg geven.’ 

Esther van Tilborg, 
gastvrouw bij Heideduin 
‘Ik werk al 33 jaar bij de stichting en 10 jaar bij Heideduin. Zo’n kleine locatie vind ik erg leuk vanwege het contact met alle bewoners en collega’s. Het was een zware tijd toen we hier besmettingen hadden. Bewoners moesten op hun kamer eten. Veel collega’s waren ziek. Zelf heb ik ook corona gehad, ik ben 4,5 week ziek thuis geweest. Toen ik terugkwam, heb ik in beschermende kleding op de covid-afdeling gewerkt. Zorg en facilitair; iedereen hielp elkaar. Dat maakte het ook een fijne tijd. Ik hoop dat we gauw weer naar de oude situatie gaan. 1,5 meter afstand houden is lastig als je gewend bent om de bewoners te helpen.’

heideduin_esther.jpg

Leon van der Flier is woon- en leefondersteuner bij Stuijvenburgh
 
Hoe heb jij de coronaperiode beleefd?
‘Hamsteren!!! Haha, nee hoor. Corona zorgde voor verandering, onrust en onduidelijkheid. Zeker in het begin en toen onze locatie in de tweede golf getroffen werd. Als woon- en leefondersteuner keek ik: wat kan wél? Hoe kun je de cliënt toch die glimlach geven?’

Hoe hebben jullie dat gedaan?
‘In de zomer konden activiteiten buiten dankzij het mooie weer. In plaats van grote activiteiten in het restaurant organiseerden we lingo of bingo op de huiskamers. De ludieke variant natuurlijk. Die intimiteit vonden mensen ook leuk, ze zeggen: ‘Wanneer kom je weer?’ Iedereen werd uitgedaagd om zichzelf opnieuw uit te vinden. Mensen van de horeca, vrijwilligers, bewoners; iedereen doet zijn best om er iets moois van te maken. Je past je aan.’

Wat is je wens voor 2021?
‘Dat we afscheid kunnen nemen van het stukje stress en onveiligheid. En dat iedereen weer in z’n element is. Terug in balans.’

Vrijwilliger, Kees Dogge
‘Het is af en toe wel even slikken’ 
Eerst in De Lindenburgh en De Vossemeren, daarna in de tijdelijke Lindenburgh en nu in Hof van Nassau. Als vrijwilliger bij tanteLouise heeft Kees Dogge in de voorbije jaren een behoorlijke staat van dienst opgebouwd. ‘En ik doe het nog steeds met veel plezier, al was het in 2020 af en toe wel even slikken’, bekent hij. Hij doelt daarmee niet op de capsules met visolie die hij uit voorzorg innam om zijn weerstand te verhogen. ‘Nee, wat me echt heeft geraakt is het gemis aan het directe persoonlijke contact. Dat je merkt dat de bewoners daaronder lijden. Maar ook dat je door dit virus toch een aantal mensen bent kwijtgeraakt. Dat zijn wel bewoners waar je als vrijwilliger een sterke band mee voelt. Dat heeft impact. Dat is zwaar.’

Inmiddels staat een feestelijk versierde tent in de Hof van Nassau, zeg maar een Kletstent de Luxe. ‘Daar kunnen we in kleine groepjes ook weer wat activiteiten houden. Meestal assisteer ik op dinsdag bij de schilderclub en maak ik donderdag een wandelingetje met de bewoners of drinken we samen een kopje koffie of doen we een spelletje. Daar kijken ze naar uit. Normaal gesproken zijn er veel meer activiteiten, maar dat kan nu even niet.’ Kees Dogge heeft ale begrip voor alle maatregelen die worden getroffen om het virus buiten de deur te houden, maar is ook wel klaar met corona. Hij mist de vrijheid in de omgang met ‘zijn bewoners’. ’Zodra er de mogelijkheid is om te vaccineren, sta ik vooraan. Het heeft nu wel lang genoeg geduurd. Niet dan?’

kees_dogge_vrijwilliger.jpeg
kees_dogge_vrijwilliger.jpeg (copy)

Kok, Betty Mersch 
‘Zo’n leeg restaurant is zo ongezellig’
In het begin van de coronacrisis, was het nog goed te doen, weet Betty Mersch, kok in de locaties De Nieuwe Haven en Onze Stede. ‘Heel Brabant stond in brand, maar bij tanteLouise waren we nog altijd schoon. Ik weet nog dat we daar hartstikke trots op waren. Tot ook wij aan de beurt waren. Op slag was alles anders.’

Betty Mersch maakte het van dichtbij mee. Bij een aantal cliënten in Onze Stede werd het verraderlijke virus aangetroffen. Twee bewoners overleden. ‘Dan schrik je natuurlijk. Ook andere locaties werden getroffen, collega’s raakten besmet. Ik vond het heel onwerkelijk, maar tegelijkertijd ook spannend. Angstig zelfs. Helemaal toen ook mijn dochter door corona werd geraakt en ik er in de thuissituatie ook nog mee werd geconfronteerd. Ik ben zelf ook drie keer getest. Bij elk pijntje slaat de schrik je om het hart: als ik maar niemand anders besmet. Zodra het kan, haal ik een prik.’

De pandemie had ook zijn weerslag op de dagelijkse werkzaamheden, zegt Betty Mersch. ‘Eten moeten we allemaal, maar de dagindeling en onze werkwijze veranderden totaal. In het begin werd er nog in kleine groepjes gegeten in het restaurant, maar zodra er sprake is van een besmetting in het huis moest iedereen verplicht op de kamer eten. De hoeveelheden die je kookt blijven dan misschien hetzelfde, maar de verdeling is anders. Het is ook minder gezellig. Het scheelt nog al of je met karretjes door de gangen rijdt en je steeds moet afvragen: waar mag ik wel en waar mag ik niet naar binnen of dat je kookt voor een vol restaurant, waar je de mensen hoort keuvelen en ziet genieten.’

nieders beschikbaarheid. We komen alle vier uit de zorg, dus we weten waar ze op locatie voor staan. Zelf werken wij thuis, tenzij er een nieuwe uitbraak op locatie is. Dat raakt je wel. Niemand zei aan het einde van de werkdag: nu moet ik naar huis. Iedereen zet een tandje bij, van het MT tot aan het bed. De sfeer is dan ondanks de drukte erg goed. Dan zie je echt dat tante een familie is.’

kees_dogge_vrijwilliger.jpeg (copy1)

Jacqueline, Hetty, Daniëlle en Manon,  
van het Planbureau
'Onze hoofdtaak is het opvullen van personeelstekorten op de zorglocaties vanwege bijvoorbeeld verzuim of vacatureruimte. Tijdens corona waren de tekorten zo groot dat we extra medewerkers moesten werven. Dit is in een sneltreinvaart opgepakt. De samenwerking met P&O en PSA was grandioos. Wij waren 10 à 12 uur per dag aan het bellen en plannen om de puzzel te kunnen leggen binnen ieders beschikbaarheid. We komen alle vier uit de zorg, dus we weten waar ze op locatie voor staan. Zelf werken wij thuis, tenzij er een nieuwe uitbraak op locatie is. Dat raakt je wel. Niemand zei aan het einde van de werkdag: nu moet ik naar huis. Iedereen zet een tandje bij, van het MT tot aan het bed. De sfeer is dan ondanks de drukte erg goed. Dan zie je echt dat tante een familie is.’

Annemarie Jansen, 
zorgvrijwilligster bij Hospice 
De Markies

Hoe heb je de coronaperiode ervaren?
‘Ondanks alles positief, het hospiceteam is een warm team dat veel voor elkaar overheeft. Vooral tijdens de eerste lockdown waren er vrijwilligers die vanwege persoonlijke redenen niet konden komen, dus toen vielen er best wat gaten. De bereidwilligheid van andere vrijwilligers om dit op te pakken was erg groot. We maken er samen het beste van!’

Wat was een bijzonder moment?
‘In het hospice zijn er heel veel bijzondere momenten, vaak al hele kleine..

Wat ook erg leuk was: het bezoek van de alpaca’s, een gewonnen facebookactie van een collega. Ze kwamen op bezoek in het hospice. Dat was heel speciaal.’

Wat is je wens voor 2021 (voor tanteLouise)?
‘Ik hoop dat het voor de zorg wat meer beheersbaar wordt en dat we weer wat meer met familie en vrienden samen kunnen zijn. En dat we allemaal gezond blijven, dat is het allerbelangrijkste.’

Florian Luiken, 
secretaris Raad van Bestuur 

‘Ik ervaar de coronaperiode als erg intensief, vooral op het werk maar ook privé. Onze zorg moet altijd geborgd zijn, wij kunnen niet afschalen. We zijn gewend bij tanteLouise om een stapje extra te doen voor onze bewoners, maar dit jaar kwamen er wel erg veel taken bij voor iedereen. Het verdriet dat de corona-periode meebracht voor onze bewoners en mantelzorgers en de grote druk op onze collega’s en ook op hun gezinnen, raakte mij zeer. Voor ons vanuit het MT en het Servicebureau was het een uitdaging om goed contact te houden met alle locaties, vooral tijdens de eerste golf toen het niet mogelijk was om op bezoek te gaan. In die tijd heb ik een racefiets gekocht en fietste ik langs alle locaties van tante. Aan de deur of buiten maakte ik waar mogelijk even een praatje met collega’s. Grappig wel: met mijn fietskleding aan en helm op en herkende niemand me’.

New image
beukenhof_sandra.jpg
knop

tanteLouise

TanteLouise biedt de beste zorg, waar thuis ook is. Dat moet zo blijven. tanteLouise streeft naar optimale zorg - want daar mogen onze clienten op rekenen - in combinatie met maximaal leefplezier en woongeluk.
Volledig scherm